Karpal Tünel Sendromu, bir veya her iki elin ilk üç parmağını etkileyen, ilerleyici özellik gösteren bir hastalıktır. El bileğinin ortasında yer alan ve ilk üç parmağa dağılan median sinirin bası altında kalması sonucunda ağrı, uyuşukluk ve güçsüzlük ile kendini gösterir. Genellikle 40-50 yaş arası kadınlarda daha sık görülür. Bilek kanalı yapısal olarak dar olan bireyler, klinik belirtiler açısından daha yatkındır. Ayrıca, obezite, alkol kullanımı, diyabet ve damar hastalıkları gibi durumlar Karpal Tünel Sendromu riskini artırabilir. Sendrom, kanal içindeki basıncın artması sonucu meydana gelir.

Bu basınç, elin pozisyonuna bağlı olarak değişir. El bileğinde meydana gelen kırıklar sonucunda kronik bası oluşabilir. Tendon kılıflarının enfeksiyonu veya kalınlaşması kanalda mekanik daralmaya yol açar. Sinir kılıfının tümörleri ve avuç içi enfeksiyonları da median sinir bası belirtilerine neden olabilir. İş yerindeki mekanik nedenler, vakaların çoğunda etkin bir rol oynar. Belirli hareketlerin sık sık tekrarlanmasının Karpal Tünel Sendromu ile ilişkisi vardır. Marangozlar, tenis oynayanlar, bulaşık yıkayanlar ve şoförler gibi el bileğini tekrarlayan hareketlerle meşgul olanlar daha yatkındır.

Hastalar, gece uykuya daldıktan birkaç saat sonra ellerinde şişme hissi ve uyuşma ile uyanırlar. Parmaklar sertleşir ve hasta ellerini şişmiş ve gerilmiş bir durumda hisseder, ancak objektif bir farklılık görülmez. Hastalar ellerini sallar ve ovarlar, genellikle yataktan kalkarlar ve kısa bir süre sonra rahatlarlar. Bazen bir gece içinde birçok kez tekrarlayan uyuşmalar ciddi uyku bozukluğuna neden olabilir. Nadir durumlarda uyuşmalar kol, omuz ve boyuna kadar yayılabilir. Ellerin fazla kullanıldığı işlerde, özellikle ev hanımlarında çamaşır yıkama ve temizlik işlerinden sonra şikayetler artar. İlerleyen zamanlarda kuvvet kaybı ve avuç kaslarında erime meydana gelebilir.

Tanı koymak için el bileğine refleks çekici ile vurulduğunda, hasta parmaklarında elektrik çarpması benzeri bir cevap alır. Bu, Tinel bulgusu olarak bilinir. EMG testi ile büyük oranda kesin bir teşhis konulabilir. Elektrofizyolojik ve klinik bulgular iyi bir şekilde değerlendirildiğinde, diğer tetkiklerin pek anlamı kalmaz. Ancak bazı özel vakalarda manyetik rezonans görüntüleme yararlı olabilir.